Entradas

MI DESPEDIDA DE RECANTEIROS

Imagen
Hola a tod@s. Quería agradeceros a todos los Recanteiros vuestra cooperación para conmigo durante todo este tiempo. Por cuestiones personales, dejo este grupo . No voy a traspasar, al menos públicamente, ciertas barreras. Obviamente, os voy a hacer conocedores de algunas cosas que me han sucedido. Vuelvo a solicitar, por enésima vez, a la Junta directiva actual que no quiero que me sigan llegando correos al mío particular . Durante estos días, como había Asamblea, no quise interferir en la misma. Esta mañana me envían, nuevamente, un correo como si fuera parte de la Junta a la que renuncié hace más de un mes. No creo que haya sido buena idea enviar, de manera consecutiva, el cartel de un libro que, a gran parte de los socios, no nos identifica . Hay casualidades y causalidades. Luego está el cachondeo, irrespeto o la falta de empatía con los socios (en este caso, conmigo). Si expongo mi malestar por esa reiteración del cartel del famoso libro de "escritores profesiona

ATA SEMPRE KIKO, MESTRE.

Hai persoas que nos marcan, non porque nin el nin nós decidirámolo, e o seu legado acompáñanos en moitos momentos da nosa vida.  Cando un é neno, os nosos maiores buscan un referente, real e próximo, para mostrarche ese camiño ou esa guía na que poidas reflectirche.  No meu caso (e o de moitos nenos de Feás) foi, sen dúbida, o noso Francisco de Olimpia. Lembrar dos meus avós, nai, tíos, veciños, .. as tan sabidas frases que, hoxe máis que nunca teñen máis validez, inspirounos a varias xeracións: “mira que educado, que rapaz máis listo O Lemos, que intelixente, que ben feito, que .. que ..” e podería escribir decenas de frases que reflectían a admiración que, a túa saber estar, infundía entre os habitantes da nosa aldea.  Como lei de vida, imos crecendo, pero ti seguías sendo o noso referente. Xa non era o que dicían outros, era o que sentiamos e viviamos nós mesmos: a persoa con cultura que che obnubilaba; o mozo con aquela faísca de sacar dun instante un chascarrillo; a persoa q

ATA SEMPRE VICTOR

Sempre que pasan momentos de partidas, acostumamos a dicir aquilo de que era boa persoa. Este o era, sen necesidade de dicilo un día como hoxe. Unha persoa loitadora, entregada, familiar e sinxela.  As vacacións no meu Feás xa non serán iguais. A vida segue. Haberá momentos bos e malos pero xa non serán as mesmas.  Era saír da misa, dunha reunión, dalgún encontro, festa ou calquera acontecemento e aí estaba para facer, dunha frase oportuna, un chiste con parábola; obtendo un sorriso dos asistentes e animar o cotarro dos veciños no  Petouto. Era chegar ao pobo e esa frase túa “Benvido Bill  Gates”. E esperar unha frase túa para tomarlle o pelo a algún. Era alegrar a mañá para falar do presente e futuro, ti que nunca esquecías o pasado. Sempre se podía contar con él para axudar nas colectas da Festa do Neno; na procura de solucións a problemas eternos da auga; en achegar ideas ás melloras de calidade de vida do pobo; en innovar con propostas moitas veces  incomprendidas;

PALABRAS DE AGRADECIMIENTO A CARLOS NUÑEZ - TEATRO PRINCIPAL PRINCIPAL DE ALICANTE - 9 DE DICIEMBRE DE 2016

Carlos: ¡Benvingut a la Comunitat Valencia! ¡Benvido ao Levante! ¡Bienvenido! O Mediterráneo foi fonte de inspiración para trobadores, músicos e escritores. (El Mediterráneo ha sido fuente de inspiración para trovadores, músicos y escritores.) Es una fuente de luz y vida. Hoy, este mar de Alicante, refleja con mayor intensidad esa luz; esa luz de nuestros ancestros celtas propagando sus vibraciones con este señorial sonido de las gaitas. Carlos has sido, eres y serás un fusionador de sonidos y melodías de cada uno de los rincones celtas. En cada sonido, en cada nota y en cada melodía muestras ese sentimiento característico de cada nación Celta: Desde nuestros hermanos irlandeses hasta la Bretaña Francesa y el resto de los pueblos. En cada disco has ido llevando esa morriña para que todos sientan nuestra Galicia (y el mundo Celta) dentro de su corazón. Desde los Centros Gallegos del Levante es un orgullo que, nuestros paisanos, sientan y expresen, en este marco incomparable, las notas q

UN EMIGRANTE MAIS

Un emigrado máis Nunca souben cando iba, nunca vin cando quisen, poucas cheguei cando esperaba, sempre esperei voltar de onde viña. Os comezos sempre duros, a distancia sempre lonxe; as proximidades das súas xentes fixo da morriña a casa nova. Cada casiña unha bágoa, en cada mirada unha tristura, na unión as novas xentes renaceu Breogán no meu soñar. Cada volta é unha festa, cada festa unha algarabía, cada adéus é un soño esquecido, cada aperta é un corazón doído. Cada vez estás más preto, cada vez vente mais lonxe os meus ollos cheos de bágoas: transpiran de agarimos pola xentiña. Miña terra, terra miña! Non che esquezo na alegría, aférrome a tí na morriña. ¡Viva Galiza neste Día! Poema dedicado aos emigrantes galegos no 50 aniversario do Centro Galego de Valencia JOSÉ RAMÓN CERDEIRA ALONSO 21/FEBREIRO/2016 VALENCIA

No todo lo que reluce es oro ...

Hay momentos en la vida que las historias tienden a repetirse. Está claro que, por mostrar más amabilidad, no vas a lograr que quien no tenga sensibilidad nunca lo entienda. Hay gente que no tiene el valor de decir las cosas de frente. Actúan con planteamientos de chiquillos enojados. Ahora voy y no te hablo o, en la versión moderna, ahora voy y te bloqueo. No dejaran de utilizarte en su beneficio sin nada que represente un esfuerzo o sacrificio, por pequeño que sea, hacia la persona que le piden cosas. Esta vez, aunque dolido y mucho, no voy a reaccionar como de costumbre. Sé que, desde el año pasado, no tengo la fuerza de dar golpes en mi vida y pasar de los temas. Tengo que aprender a convivir con mi debilidad. No demostraré mi enfado, me callaré y esperaré el momento de devolver el golpe. Me apetece utilizar el bloqueo pero no lo voy hacer. Demostrar mi cabreo, no lo voy hacer. Estoy escribiendo esto para pasar de largo de compañeros que sólo se unen para obtener beneficios

Carta de despedida a Tino

A pesar de no ser aficionado del Real Madrid, hoy deseo que gane el partido. Hay una persona, que si existe más allá, disfrutará enormemente de ver ganar a su equipo. Esta vez lo verá, escuchará y estará sin el dolor que, tan en silencio llevaba, estoy seguro que sufría calladamente. Estoy convencido que, antes de empezar este partido, echará un par de dominós con aquellos convecinos que se fueron un poco antes que él.  Sabiendo sus gustos, con la euforia o la tristeza del partido, no dejará de jugar su subastado de cuatro, al finalizar. Hoy, después de tantos años, seguro que se toma una cerveza o un trago: lo tienes merecido! Donde llegues las cosas no serán iguales. Tú eres una persona con una vitalidad que cambiará las cosas. De eso estoy seguro. Esta vez volverás a comer todas esas cosas que te encantaban y que, desgraciadamente, apenas pudiste disfrutar pocos meses. Ya te veo atiborrado de gominolas y de chocolatinas. Esta vez lo disfrutarás. No habrá otra infección o cua